Historia szkoły
Chcąc odtworzyć historię naszej szkoły należałoby się cofnąć do powojennych czasów roku 1945, kiedy to 22 maja władze oświatowe podjęły decyzje o utworzeniu Liceum i Gimnazjum Żeńskiego w Opolu, które miało funkcjonować na przedwojennych zasadach.

Dyrektorką szkoły została Maria Maria Tyszkiewicz. Siedzibą szkoły był (do 1982 roku) gmach przy ulicy Kościuszki, składający się z dwóch skrzydeł. W sierpniu 1945 roku przeprowadzono się pierwsze zapisy uczennic do nowoutworzonej szkoły, a 4 września tego samego roku odbyło się uroczyste otwarcie szkoły i rozpoczęcie pierwszego roku szkolnego.

Grono pedagogiczne (wrzesień 1946)

LO 2 Opole Pierwsze maturzystki i grono pedagogiczne (28 czerwiec 1946)

Ale nazwisko patronki w nazwie szkoła otrzymała dopiero 6 grudnia 1946 roku, kiedy to Ministerstwo Oświaty nadało szkole imię Marii Konopnickiej. A ponad rok później (20 grudnia 1947) szkoła otrzymała również pierwszy sztandar. Jednakże o II Ogólnokształcącym Liceum w Opolu możemy mówić dopiero od 1 września 1965 roku, wtedy bowiem nastąpiła reorganizacja szkoły i rozdzielenie jej na podstawówkę i liceum (które od tego czasu nosi nazwę II Liceum Ogólnokształcące im. Marii Konopnickiej w Opolu).

Nasza patronka – Maria Konopnicka

Maria Stanisława Wasiłowska Konopnicka urodziła się w Suwałkach 23 maja 1842 roku. Rodzice Józef i Scholastyka Wasiłowscy przybyli do Suwałk w 1841 roku ze swoją pierworodną córką Wandą urodzoną rok wcześniej w Warszawie. Józef Wasiłowski objął funkcję obrońcy prokuratorii guberni suwalskiej. Był również patronem trybunału (adwokatem). Młode małżeństwo zamieszkiwało w domu rejenta Jana Zapiórkiewicza przy obecnej ul. Kościuszki 31 (dawniej Petersburskiej 200).

 

I w tym domu urodziła się 23 maja 1842 roku Maria Stanisława – przyszła wielka poetka. Wasiłowscy przebywali w Suwałkach jeszcze siedem lat. W ciągu tego okresu urodziło się czworo ich dzieci: Jan Jarosław, Laura Celina, Zofia i Jadwiga Julia. Zofia zmarła nazajutrz po urodzeniu i została pochowana na suwalskim cmentarzu. We wrześniu 1849 roku Wasiłowscy opuścili Suwałki i udali się do Kalisza. Józef Wasiłowski objął tam takie samo stanowisko jak w Suwałkach. W Kaliszu w 1850 roku przyszła na świat najmłodsza siostra Marii – Celina Maria. W cztery lata później Scholastyka Wasiłowska osierociła liczną gromadkę dzieci. Po latach pisarka będzie często wspominać smutne sieroce dzieciństwo, trudne obowiązki, które spadły na najstarsze dzieci, a więc i na nią.

Rok tylko była Maria na pensji Sakramentek w Warszawie i tam zetknęła się z Lizą Pawłowską, późniejszą Orzeszkową. Przyjaźń ich, scementowana wspólnymi zainteresowaniami literackimi, przetrwała całe życie.

W 1862 roku Maria wyszła za mąż za Jarosława Konopnickiego – zubożałego ziemianina, dzierżawcę okolicznych majątków: Bronowa i Gusina. Po latach zajmowania się liczną gromadką dzieci i uczestniczenia w życiu towarzyskim Konopnicka zapragnęła poświęcić się pisarstwu. Debiutowała w 1875 roku wierszem w „Kaliszaninie”. Cykl lirycznych wierszy „W górach” zamieścił w rok później „Tygodnik Ilustrowany”. Konopnicka zachęcona dobrym przyjęciem wierszy przez rodaków i znajomych już pisarzy, m. in. Henryka Sienkiewicza, przeniosła się do Warszawy. Bardzo szybko jej twórczość poetycka przepełniona patriotyzmem i szczerym liryzmem, stylizowana „na swojską nutę” zdobyła powszechne uznanie. Już w latach 1881, 1883 i 1886 ukazały się trzy kolejne serie poezji. Ten rodzaj twórczości kontynuowała pisarka przez całe życie. Była jednak nie tylko wybitną poetką, ale świetną nowelistką („Mendel Gdański”, „Miłosierdzie Gminy”, „Nasza szkapa”, „Urbanowa”). Zajmowała się także krytyką literacką („Mickiewicz, jego życie i duch”, „Trzy studia”). Trwałą i ciągle cieszącą się wielkim uznaniem częścią jej pisarskiego dorobku jest twórczość poetycka i prozatorska dla dzieci („O Janku Wędrowniczku”, „Stefek Burczymucha”, „O Krasnoludkach i sierotce Marysi”).

W dowód uznania Maria Konopnicka z okazji jubileuszu 25-lecia twórczości otrzymała w darze od narodu dworek w Żarnowcu koło Krosna. Już jako znana pisarka powróciła Konopnicka do wspomnień z lat dzieciństwa spędzonych w Suwałkach. Poświęciła im dwa utwory: „Z cmentarzy” (pierwodruk: „Kurier Warszawski” nr 302 z 1887 r.) i „Anusia” (pierwodruk: „Tygodnik Ilustrowany” nr 319-320 z 1889 r.). Śmierć pisarki – 8 października 1910 roku głęboko wstrząsnęła społeczeństwem Suwałk. Zorganizowano wieczór poświęcony jej twórczości i zapoczątkowano zbiórkę pieniędzy na tablicę pamiątkową. Władze carskie sprzeciwiły się tej inicjatywie.

Dopiero w 25-lecie śmierci – 8 października 1935 roku na domu, w którym się poetka urodziła wmurowano pamiątkową tablicę. W 1963 roku, staraniem nauczycieli suwalskich i Zarządu Głównego Towarzystwa im. Marii Konopnickiej w Warszawie oraz dzięki wsparciu finansowemu Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy, odsłonięto pomnik dłuta Bohdana Chmielewskiego. W dziesięć lat później w sierpniu 1973 roku zorganizowano Muzeum Marii Konopnickiej.

Skip to content